Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 11. Qui Ha Robate le Tortas?

  (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe hic: 10. Le Quadrilla de Langustas)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

11. Qui Ha Robate le Tortas?

Le Rege e Regina de Cordes era sedite super lor thronos quando illes arrivava, con un grande multitude attruppate circum illes—avettos e bestias de tote sorta, e tamben tote le joco de cartas: le Valet stava ante illes, incatenate, con un soldato a cata latere pro guardar le; e presso le Rege era le Conilio Blanc, con un trompetta in un mano, e un rolo de pergamena in le altere. In le medio del corte era un tabula, con un large platto de tortas super illo: illos semblava tanto deliciose, que solmente reguardar los faceva Alice haber plus fame—“Io volerea que illes finiva tosto le judicio,” illa pensava, “e comenciava a servir le buffet!” Ma il semblava que illo habeva nulle chance de occurrer; tunc illa comenciava a reguardar toto circum illa pro facer passar le tempore.

Alice non habeva jammais essite in un corte de justitia anteriormente, ma illa habeva legite super illo in le libros, e illa era assatis contente de discoperir que illa sapeva le nomine de quasi toto ibi. “Ille es le judice,” illa se diceva, “a causa de su magne perrucca.”

Le judice, a proposito, era le Rege; e, como ille portava su corona super le perrucca (reguarda le frontispicio si tu vole saper como ille lo faceva), ille non semblava del toto confortabile, e certemente illo non iva occurrer.

“E illo es le tribuna de juratos,” pensava Alice; “e ille dece-duo creaturas,” (illa era obligate a dicer “creaturas” perque, vide tu, alcunes de illos era animales, e alteres era aves), “Io suppone que illes es le membros del jury.” Illa repeteva iste ultime parola duo o tres vices pro se mesme, essente assatis prude de illo: perque illa pensava, e con ration, que pochissime pueras de su etate sapeva de facto le significato de illo. Totevia, “juratos” servirea tanto ben equalmente.

Tote le dece-duo juratos scribeva occupatemente super lor ardesias. “Que face illes?” Alice susurrava al Grypho. “Illes non pote scriber qualcosa, ante que le judicio comencia.”

“Illes scribe lor nomines,” le Grypho susurrava in responsa, “per timer oblidar los ante le fin del judicio.”

“Que stupiditate!” Alice comenciava in un voce alte indignate; ma illa cessava hastivemente, perque le Conilio Blanc exclamava “Silentio in le corte!” e le Rege mitteva su oculares e reguardava anxiosemente circum, pro distinguer qui parlava.

Alice poteva vider, tanto ben como si illa reguardava per super lor humeros, que tote le juratos scribeva “Que stupiditate!” in lor ardesias, e illa poteva ancora perciper que uno de illes non sapeva como scriber “stupiditate”, e que ille ha debite demandar que su vicino le contava. “In un magne confusion essera lor ardesias, usque le judicio terminar!” pensava Alice.

Uno del juratos habeva un stilo que stridulava. Isto, naturalmente, Alice non poteva supportar, e illa circuiva le corte e arrivava detra ille, e multo tosto trovava un opportunitate de levar le stilo. Illa lo faceva tanto rapidemente que le povrette jurato (ille era Bill, le Lacerta) non poteva perciper del toto lo que habeva devenite de illo; dunque, post perquirer lo ubique, ille era obligate a scriber con un digito pro le resto del die; e isto de nihil serviva, perque illo lassava nulle marca super le ardesia.

“Heraldo, lege le accusation!” diceva le Rege.

Post isto le Conilio Blanc sufflava tres sonos al trompetta, e tunc disrolava le rolo de pergamena, e legeva:—

“Le Tortas que le Regina coceva

       In ille jorno de estate

Le Valet de Cordes tosto prendeva

       E lontan los ha portate!”

“Considera vostre verdicto,” le Rege diceva al jury.

“Non ancora, non ancora!” le Conilio hastivemente interrumpeva. “Il debe haber multissime cosas ante illo!”

“Appella le prime teste,” diceva le Rege; e le Conilio Blanc sufflava tres sonos a su trompetta, e vocava “Prime teste!”

Le prime testimonio era le Cappellero. Ille arrivava con un tassa de the in un mano e un morsello de pan al butyro in le altere. “Pardona me, vostre Majestate,” ille comenciava, “pro haber apportate istos; ma io non habeva ancora terminate mi the quando io esseva convocate.”

“Vos deberea haber terminate,” diceva le Rege. “Quando vos comencia?”

Le Cappellero reguardava le Lepore de Martio, qui le habeva sequite al corte, bracio in bracio con le Muscardino. “Le dece-quatro de Martio, io pensa il era,” ille diceva.

“Le dece-cinque,” diceva le Lepore de Martio.

“Le dece-sex,” diceva le Muscardino.

“Scribe lo,” le Rege diceva al jury; e le jury avidemente scribeva tote le tres datas sur lor ardesias, e tunc los summava e faceva le prova del novem.

“Retira vostre cappello,” le Rege diceva al Cappellero.

“Illo non es mie,” diceva le Cappellero.

“Robate!” le Rege exclamava, tornante se al jury, qui instantaneemente faceva un memorandum del facto.

“Io los guarda pro vender,” le Cappellero addeva como un explication. “Necun de illos es mie. Io es un cappellero.”

Hic le Regina mitteva su oculares, e comenciava reguardar fixemente le Cappellero, qui deveniva pallide e agitate.

“Da vostre testimonio,” diceva le Rege; “e non sia nervose, o io habera vos executate presto.”

Isto non semblava incoragiar le teste del toto: ille se balanciava de un pede al altere, reguardante anxiosemente le Regina, e in su confusion ille mordeva un large morsello del tassa de the in vice del pan al butyro.

Justo a ille momento Alice sentiva un sensation multo curiose, que la intricava multissimo fin que illa discerneva lo que eveniva: illa comenciava a crescer novemente, e illa pensava primemente a levar se e lassar le corte; ma al repensar illa decideva remaner ubi illa era durante que habeva satis de spatio pro illa.

“Io volerea que tu non me premeva tanto,” diceva le Muscardino, que era sedite vicino a illa. “Io apena pote respirar.”

“Io non pote evitar,” diceva Alice multo mansuetemente: “Io cresce.”

“Tu non deberea crescer hic,” diceva le Muscardino.

“Non dice fatuitates,” diceva Alice plus harditemente: “tu sape que tu cresce tamben.”

“Si, ma io cresce a un rata rationabile,” diceva le Muscardino: “non de ille maniera absurde.” E ille se levava con multo mal humor e transversava al altere latere del corte.

Tote iste tempore le Regina non habeva jammais lassate de reguardar fixemente le Cappellero, e, justo quando le Muscardino transversava le corte, illa diceva, a un del officieros del corte, “Apporta me le lista de cantores in le ultime concerto!” lo que faceva le miserabile Cappellero tremular tanto que faceva su duo pedes se liberar del scarpas.

“Da vostre testimonio,” le Rege repeteva in cholera, “o io habera vos executate, sia vos nervose o non.”

“Io es un povre homine, vostre Majestate,” le Cappellero comenciava, in un voce tremule, “e io non habeva comenciate mi the—circa de minus de un septimana retro—e con le pan al butyro deveniente tanto magre—e le tintinnar del the—”

Le tintinnar de que? Diceva le Rege.

“le tintinnar comenciava con le the,” le Cappellero respondeva.

“Evidentemente que tintinnar comencia con T!” diceva le Rege diceva acutemente. “Vos pensa que io es stupide? Continua!”

“Io es un povre homine,” le Cappellero continuava, “e multe cosas tintinnava post illo—ma le Lepore de Martio diceva que—”

“Io non!” le Lepore de Martio interrumpeva in grande haste.

“Tu diceva!” diceva le Cappellero.

“Io lo denega!” diceva le Lepore de Martio.

“Ille lo denega,” diceva le Rege: “lassa foras ille parte.”

“Guai, comocunque, le Muscardino diceva que—” le Cappellero continuava, reguardante anxiosemente circum pro vider si tamben ille lo denegarea; ma le Muscardino denegava nihil, essente profundemente addormite.

“Post illo,” continuava le Cappellero, “Io trenchava un poco plus de pan al butyro—”

“Ma que diceva le Muscardino?” uno del juratos demandava.

“Illo io non memora,” diceva le Cappellero.

“Vos debe memorar,” remarcava le Rege, “o io habera vos executate.”

Le miserabile Cappellero lassava cader su tassa de the e su pan al butyro, e se abassava sur un sol geniculo. “Io es un povre homine, vostre Majestate,” ille comenciava.

“Vos es un povrissime orator,” diceva le Rege

Hic un del porcos de India rideva, e era immediatemente supprimite per le officieros del corte (E como illo es un parola difficile, io te explicara como illo eveniva. Illes habeva un large sacco de canevas, que se nodava al bucca con cordas: intra illo illes mitteva le porco de India, per le capite, e tunc sedeva super illo.)

“Io gaude de poter vider les faciente lo,” pensava Alice. “Io ha legite tante vices in le jornales, al fin del judicios, ‘Il habeva alcun tentativa de applauso, que era immediatemente supprimite per le officieros del corte’, e io non comprendeva jammais lo que illo voleva dicer usque ora.”

“Si illo es toto que vos sape super illo, vos debe lassar cader,” continuava le Rege.

“Io non pote cader plus,” diceva le Cappellero: “Io jam es sur le solo.”

“Tunc vos debe seder se,” le Rege respondeva.

Hic le altere porco de India rideva, e era supprimite.

“Guai, con illo es finite le porcos de India!” pensava Alice. “Ora nos debe continuar melio.”

“Io apena habeva terminate mi the,” diceva le Cappellero, con un reguardo anxiose al Regina, qui legeva le lista de cantores.

“Vos debe ir,” diceva le Rege, e le Cappellero exiva currente le corte, sin mesmo attender un tempore pro mitter su scarpas.

“—e trencha su capite ibi foras,” le Regina addeva a un del officieros; ma le Cappellero ja era foras de vista ante que le officiero poteva arrivar al porta.

“Appella le proxime teste!” diceva le Rege.

Le proxime teste era le cocinera del Duchessa. Illa portava le cassa de pipera in le mano, e Alice poterea sponder qui era illa, mesmo ante que illa entrava le corte per le maniera que tote le personas presso le porta comenciava sternutar al mesme tempore.

“Da vostre testimonio,” diceva le Rege.

“Io non dara,” diceva le cocinera.

Le Rege reguardava anxiose al Conilio Blanc, qui diceva, in un voce basse. “Vostre Majestate debe contra-interrogar iste teste.”

“Ben, si io debe, io debe,” le Rege diceva con un aere melancholic, e, post cruciar le bracios e corrugar le fronte pro le cocinera usque su oculos era quasi coperite, ille diceva, in un voce profunde, “De que era facite le tortas?”

“Pipera, principalmente,” diceva le cocinera.

“Melassa,” diceva un voce somnolente detra illa.

“Arresta ille Muscardino!” le Regina vociferava. “Decapita ille Muscardino! Retira ille Muscardino del corte! Supprime le! Punge le! Avelle su mustachios!”

Pro alcun minutos tote le corte era in confusion, faciente exir le Muscardino, e, al tempore que illes habeva se arrangiate novemente, le cocinera habeva disparite.

“Poco importa!” diceva le Rege, con un aere de grande alleviation. “Appella le proxime teste.” E, ille addeva, in un susurro al Regina, “Vermente, mi cara, vos deberea contra-interrogar le proxime teste. Illo ben face mi fronte doler!”

Alice observava le Conilio Blanc durante que ille examinava le lista, sentiente se multo curiose de vider qui esserea le proxime teste, “—perque illes non ha multe evidentias ancora,” illa se diceva. Imagina le surprisa de illa, quando le Conilio Blanc legeva, fortiante al maxime su acute e basse voce, le nomine “Alice!”

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2018, tote le derectos de iste traduction es reservate.